Sommigen weten op de basisschool al dat ze in de zorg willen werken. Anderen bedenken het op de middelbare school, soms pas op het laatste moment als ze een vervolgopleiding moeten kiezen. Vrijwel allemaal willen ze mensen helpen, mensen beter maken, mensen bijstaan die het slechter hebben dan zijzelf of woorden van gelijke strekking.

Hierdoor betreden grote groepen zeer gemotiveerde professionals, jaarlijks de arbeidsmarkt, maar evengoed roepen we om meer geld en meer mensen. Dit is echter ‘dweilen met de kraan open’, want van de nieuwkomers vertrekt namelijk veertig procent binnen twee jaar (Eindhovens Dagblad, 20-06-2021).

Sinds oktober 2018 ben ik columnist bij de OK Visie krant. Een keer per kwartaal mag ik een column schrijven voor deze krant, die elke maand verschijnt. De krant ligt in alle Nederlandse operatiekamers, zowel bij ziekenhuizen als zelfstandige behandelcentra.

Ik wil mijn columns ook graag delen met anderen, zoals met jullie, de lezers van mijn blog. Bij deze de integrale weergave van mijn 2^e column uit de editie Nr. 5 | Februari 2019: 'ACHTERUITKIJKSPIEGEL'.

Enthousiasme voor standaardisatie?! Jazeker!, mits je het op de juiste manier invoert en organiseert. Het veranderingsproces is zeker zo belangrijk als het standaardisatieproces.

In dit tweede deel van het tweedelige blog over standaardisatie in de zorg, vertel ik over de invoering en organisatie van de methode ‘Job Instruction (JI)’ binnen het LUMC. Lees, als je dat nog niet gedaan hebt, eerst deel 1 van dit blog, waarin je leert over JI en de positieve effecten ervan op de medewerkers en de veiligheid en kwaliteit van hun werk,

Enthousiasme voor standaardisatie?! Ik kon het me bijna niet voorstellen, toen ik het hoorde van Adrie van der Zon van het LUMC. Standaardisatie is in mijn ervaring een van de meer controversiële onderwerpen, als je het hebt over continu verbeteren, lean in de zorg en de oorsprong hiervan bij Toyota. Mensen denken al snel dat standaardisatie de creativiteit doodt en het de bedoeling is dat je als ‘robots’ aan een ‘lopende band’ je werk voor patiënten doet. Niets is minder waar, zo bewijst het academisch ziekenhuis LUMC.

Sinds oktober 2018 ben ik columnist bij de OK Visie krant. Een keer per kwartaal mag ik een column schrijven voor deze krant, die elke maand verschijnt. De krant ligt in alle Nederlandse operatiekamers, zowel bij ziekenhuizen als zelfstandige behandelcentra.

Ik wil mijn columns ook graag delen met anderen, zoals met jullie, de lezers van mijn blog. Bij deze de integrale weergave van mijn column in de editie van oktober 2018.

"De overheid pakt verspilling in de zorg aan. ...... Het Meldpunt Verspilling in de Zorg is de kern van deze aanpak." Klinkt als een heel goed idee. De aanpak kan echter makkelijk zelf tot verspilling leiden. Wat is er nodig om succesvol verspillingen te elimineren?

1. het doel voor ogen houden. Het doel (van de zorg) is namelijk niet de verspilling aanpakken. Het doel is waarde toevoegen voor patiënten en cliënten door met compassie, de juiste zorg, op het juiste moment, op de juiste locatie, op de juiste manier, zonder ballast en tegen minimale kosten te leveren.

Wat ik heb geleerd van het boek ‘Dokter is ziek’ (2010, Gonny ten Haaft). 

In de zomer van 2010, tijdens mijn vakantie, heb ik het boek gelezen: ‘Dokter is ziek’  van Gonny ten Haaft. Gonny doet hierin verslag van gesprekken die zij hield met zorgprofessionals en –managers, die zelf als patiënt in het ziekenhuis terecht kwamen. Het boek inspireerde mij tot het maken van aantekeningen van de beelden, conclusies en ideeën die het opriep, geformuleerd vanuit mijn perspectief van ‘lean denker'.